Infectieus agens
Een virus van de familie van Retroviridae, genus Lentivirus. Er bestaan meerdere stammen, elk met een verschillende virulentie. Het EIA-virus is onderhevig aan een antigene drift waarbij het zich via een wijziging van de aangrijpingspunten van de humorale en cellulaire reactie van de gastheer kan beschermen tegen de immuunreactie van het dier. Het virus vermeerdert zich in de macrofagen.

Vatbaarheid van paardachtigen
Paarden zijn blijkbaar het meest gevoelig voor de ziekte. De klinische symptomen zijn beperkter bij ezels en muildieren.

Symptomen
De ziekte kan zich voordoen in een acute, een chronische of een asymptomatische vorm.

Acute vorm
De acute vorm is een overgangsfase die slechts 1 tot 3 dagen duurt en tijdens welke de dieren koorts en trombocytopenie hebben. Men kan petechiën vaststellen op de slijmvliezen en/of gebrek aan eetlust. De acute vorm wordt vaak niet opgemerkt.
Bij sommige dieren is de afloop dodelijk met een zware verslechtering van de algemene toestand en soms ernstige anemie, icterus, tachypnee, tachycardie, oedeem in de onderste lichaamsdelen, epistaxis. De dieren sterven dan na 1 tot 3 weken. Plotselinge sterfte na 1 tot 3 dagen wordt soms ook waargenomen.
De meeste dieren ontwikkelen een chronische vorm van de ziekte. Een klein percentage krijgt meteen de asymptomatische vorm.

Chronische vorm
De meeste besmette dieren ontwikkelen intermitterend enkele acute episodes die doorgaans enkele dagen duren en dan verdwijnen, waarna de dieren weer normaal lijken. De tijd tussen de klinische episodes is variabel. Doorgaans duurt die periode 12 maanden maar dat kan ook langer zijn. Daarna worden de dieren asymptomatische dragers. 
Sommige dieren ontwikkelen een verzwakkende vorm van de ziekte die enkele maanden kan aanhouden en gepaard gaat met vermagering, tot en met cachexie, vermoeidheid, afname van de capaciteiten en uiteindelijk de dood. Men stelt perifere oedemen vast, de dieren hebben anemie en soms ook zenuwsymptomen.

Asymptomatische vorm
Deze paarden lijken gezond, maar hebben zwakke of onaantoonbare virushoeveelheden in het bloed. Het is mogelijk dat de dieren geen enkel symptoom vertonen. Factoren zoals stress, behandelingen of andere ziekten kunnen evenwel tot een acute vorm leiden, en dus een belangrijke verhoging van de virushoeveelheid in het bloed met zich meebrengen.

Incubatieperiode
Varieert normaal van tussen 1 toten 3 weken, maar kans soms oplopen tot 3 maande.

Epidemiologie
Het virus wordt vooral overgebracht via het bloed :

• via hematofage insecten (daasvliegen, vliegen). Het gaat dan om een louter mechanische overdracht. Het virus vermeerdert zich niet in het insect. De overdracht gebeurt wanneer het insect zijn maaltijd op een besmet dier stopzet, naar een niet-besmet dier gaat en daar de maaltijd verder zet. Het virus kan bij het insect tot 4 uur overleven.
  Muggen worden niet beschouwd als vectoren van dit virus.
  Uit studies blijkt dat wanneer daasvliegen hun maaltijd onderbreken 99% van hen terugkeert naar het paard waarop het die was begonnen als de andere paarden zich op een afstand van meer dan 50 m van het eerste paard bevinden. De Europese regelgeving legt als bescherming een afstand van ten minste 200 meter op.
• via iatrogene weg (naald, tandheelkundige materialen). Het virus overleeft tot 4 dagen in een besmette naald.
  Bijvoorbeeld : In 2006 werd in Ierland een merrie met hemorragie naar een dierenkliniek gestuurd waar ze uiteindelijk werd geëuthanaseerd. Later bleek dat de merrie besmet was met EIA. Vijftien van de paarden die in de kliniek aanwezig waren toen die merrie daar ook was, raakten toen besmet.
• door het gebruik van van bloed afgeleide producten (serum, plasma)
  Er is een groter risico van overdracht van paarden met klinische symptomen aangezien de hoeveelheid virus in het bloed dan veel groter is. Eén enkele steek van een daasvlieg kan bijvoorbeeld het virus overbrengen van een paard met klinische symptomen (terwijl daarvoor 52 stalvliegen nodig zijn). Er werd niettemin aangetoond dat de ziekte kan worden overgedragen wanneer 1 ml bloed wordt genomen van asymptomatische dragers en ingespoten in niet-besmette dieren. Ook is uit een studie gebleken dat 25 daasvliegen de ziekte kunnen overdragen vanuit een dier dat asymptomatische drager is en 9 maand voordien een klinische episode had ontwikkeld .
  

1. de definitie van « dieren verdacht van infectieuze anemie » ;
2. de verplichtingen van de dierenarts en de houder van de dieren :
   - bij verdenking moet de houder een erkend dierenarts ontbieden ;
   - de dierenarts moet het dier binnen 24 uur onderzoeken. Als de verdenking wordt bevestigd moet de dierenarts het FAVV van de verdenking in kennis stellen en erop toezien dat de verdachte dieren steeds verwijderd blijven van de plaatsen waar andere paarden besmet zouden kunnen worden;
3. officiële maatregelen die moeten worden getroffen bij verdenking van de ziekte in een bedrijf :
   - verdachte dieren afzonderen van de andere paardachtigen van het bedrijf en van de paardachtigen in de omgeving ;
   - aanwezigheid van de infectie bevestigen/ontkrachten ;
   - verspreiding van de ziekte tijdens de periode van verdenking beletten door verplaatsingen van verdachte dieren en biologische producten alsook het gebruik van die producten te verbieden.
4. officiële maatregelen die moeten worden getroffen wanneer de ziekte in een bedrijf wordt bevestigd :
   - besmette dieren zo snel mogelijk slachten of euthanaseren ;
   - voorraden van biologische producten van een besmette donor vernietigen ;
   - alle paardachtigen van het bedrijf afzonderen en verbod op de aan- en afvoer van paardachtigen in en uit het bedrijf ;
   - verbod op de afvoer van biologische producten van het bedrijf en verbod op het gebruik daarvan.
5. voorwaarden om de maatregelen te kunnen opheffen bij verdenking of bevestiging van de ziekte in een bedrijf ;
6. maatregelen voor het afzonderen en onderzoeken van paarden die vanuit Roemenië in België worden binnengebracht.